nedir ki bu
hep gözlere perde olan sis
bir yerler de bir can mı yanıyor
küçük bir çocuk mu ağlıyor
yoksa bir yoksul mu donuyor
tövbeyle barışık kanıyor
kim bilir ki neler yarıp da geçti bağrını
süt dökmüş kediler gibi
boğulurken boğazı hep düğümleniyor
kopmuşuz tüm değerlerden
kimin gücü kime dalaştığını kim biliyor


ev de sokakta siyasette adalette eğitimde
her şeyler de bir curcuna yaratılıyor
bu kimlere yarıyor ki
kimdir bunlar ki mazlumun sırtına binerler
yol yordam neden gömüldü suların altına
bu uçurtma mıdır ki koy verelim göklere
çekmişler burunlarımızı dikine
elimizin altın da ki ekmekler götürülür
de ki Allah’ım tövbe
sensin tek imdadı boğazlara tıkamayan
Hak’sın adalet sin tüm insanlığa
affedicisin kızsan bile
bin bir utanmazlık içinde yapmasak da sana secdeyi
ancak sen yetişirsin İslamiyet’in imdadına


çıkarlarımıza sıra gelince hükmüne sığınır olduk
ruhumuz hep itikattan ayrıklı
kara bir kömüre döndü alnımız
yüzümüz tükürüğe müebbet
ne sevgi ne saygı
ne büyük ne küçük
ne ar ne edep
ne de
şehit kanıyla boyanan
taşlara topraklara da bakılmıyor
yola gelebilmek için
hiç mi hiç akla bir şey gelemiyor



hüzün kürü oldu eğlencelerimiz
sinsi bir ağrıyla
renk vermez duvarların arkasında gerçek
sinip de oturduk sahte bir sahnenin oyunların da
vurduk vurulduk
kırdık kırıldık
Habil ile Kabil sevdasına
ne yazık ki
Tüm güzellikler de telef olduk


buz koydular kalbimizin ortasına
İblis gülerken sadece biz ağladık…



(06.12.2014) AZAP…