Asi şair yüreği taşıyorum diye,
Bütün sevda mabetlerinden kovulmuşum.
Araflarda taşlanmış, zehirli oklarla vurulmuşum,
Sığınacağım tüm adreslerden sorulmuşum,
Sığındığım her adreste sanki,
Elle konulmuş gibi bulunmuşum,
Bütün katlarda kırılmış kalemim.
İdamıma ferman çıkmış neyleyim.

Yeryüzünün ve gökyüzünün,
Bütün kapıları kapanmış yüzüme.
Çaldığım tüm kapılar bana sanki kapı duvar.
Ben ile benliğim arasında dolmayan bir uçurum var.
Ruhumu arıyorum bulamıyorum kaç zamandır,
Anlıyorum o da beni sevenler gibi artık firarda.
Gördüm onda da kırılmış kalemim.
İdamıma ferman çıkmış neyleyim.

Ah… nefret, insan olduğuma dair beslenen duygu.
İnsanlığın olmadığı yüreklerin kasırgası,
Her yönden esiyor düşmemek için mücadelem,
Elimdeki tek dal incecik bir kalem ve kelam,
İnsan suretli insanlara yinede saygıyla veriyorum selam.
Kırılmış yüreklerinde kalemim.
İdamıma ferman çıkmış neyleyim.

Oysa ki ben sevdanın kadim bekçisi,
Leylalardan, Aslılardan emanet diye,
Aşkın bayrağını kaf dağının gönderlerine çekmişim.
Samanyoluna bütün sevdalılar adına yıldızlar ekmişim.
Kayan yıldızların ucuna dilekleri eklemişim.
Yinede anlaşılmamış ereğim firavunlar huzurunda.
Divanlar kurulmuş kırılmış kalemim.
İdamıma ferman çıkmış neyleyim.

Kendini yalnız kendisi ile dolduran karanlık.
Beyaza düşmanlığını artık gizlemiyor hiç.
Gökyüzündeki beyaz bulut, denizdeki ak köpük,
Ve… martılar sus pus… Fırtına öncesi bir sessizlik.
Kıyamet kopacak diyorum , yüreğimde hüzün.
Sesimde telaş. aldırma diyor martılar aldırma.
Bırak kopsun, senden sonrası tufan.
Veriliyor elime efsaneler kitabı.
Son sözlerim sorulmadan kırılmış kalemim.
İdamıma ferman çıkmış neyleyim.

İdam sehpalarım kuruluyor her yerde,
Bir çocuk bakışına sığınıyorum.
Güllerin yanaklarında gözyaşları,
Günebakan çiçeklerinin yüreğinde bin hüzün.
Bir gelinciğe soruyorum anlatanı bulunur mu öykümüzün?
Fısıldıyorum papatyanın kulağına son sözümü.
Son defa beyaza boyuyorum gözlerimle gökyüzümü.
Kabul ettim diyorum kabul ettim hükmünüzü,
İdamıma ferman çıkmış neyleyim.

Blueangel/03.12.2014