ERGANİ’ye gittim günün birinde
Zannederdim her şey kalır yerinde
Kaybolmuş anılar sanki derinde
Feryadımı duyan canan perişan

Eski günlerimi andığım anda
Gözlerim boşaldı yüksek eyvanda
Baba ocağında kiler, odada
Direkler çürümüş, hezan perişan

Çeşmeler kurumuş suları akmaz
Fakir fukaraya komşular bakmaz
Pestili, sucuğu kimseler yapmaz
Kalmamış küpleri, kazan perişan

Makamın dağında keklikler ötmez
Nice ocak sönmüş bacası tütmez
Durumu tarife kalemler yetmez
Kalmamış gülleri bülbül perişan

Eskiden cennetti bahçesi, bağı
Meşhurdu çocukken peyniri, yağı
Ne balları kalmış, ne de kaymağı
Bağ bahçesi harap, cennan perişan

Çimento sanayi tozunu atmış
Etibank çakmağı, keskeri satmış
Cevizlik kavaklık barajda batmış
Damarlar kesilmiş, canlar perişan

Yerlisi terk etmiş köşkü, sarayı
Herkes sever olmuş şimdi parayı
Duyamazsın hoyrat ile mayayı
Susmuş çalgıları, düğün perişan

ERGANİM zamanla sahipsiz kalmış
Köyleri terörden nasibin almış
İşsizlik gençleri gurbete salmış
Gurbetten sılaya dönen perişan

Bugün durumunu gören hayrette
Hepimiz suçluyuz bunda elbette
Vicdan azabımız yakar gurbette
Kuru sevgilerden harman perişan

ERGANİM sevdanla yanıp tutuşan
İsmini duydukça çağlayıp coşan
Çiçeğin tezeğin burnunda kokan
Bu halini gören ozan perişan

Av. Vecdi Subaşı
.
.
.