edepsizliğin adına utanmazlar felek derler
oysa ki biz baba deriz adabı adam olana
hiçbir şeye de aldırmaz köz de pişer öz de yerler
ana deriz evlat için canını siper yapana


Bir ayrık otu gibidir orta da kalan her çocuk
hayata küskün kalırlar hep isyanla bakar an’a
O üryan vücut üstüne yok ki saracak bir gocuk
hangi güçle yaşarlar ki vay ki vay evsiz kalana


soyu bozuk erkek ile kadına düşer günahı
saf bir beden doğurmakla bitirdin mi dertlerini
kim düzeltir bilemem ki ortada kalan bu pah’ı
sorumsuz zevkler çeksinler cünüp kokan ellerini


asrın en görkemli şeyi çocuktur ev ve barklara
ey çocuk nede güzelsin hep çiçek kokar teninde
Seni atan el kırılsın kaldırıp da sokaklara
Sen o denli değersin ki ati senin ellerinde


Sevinçle hakkı değil mi onların koşup oynamak
elbet kimdir bilmek ister öz ana ve babasını
o küçük el istemez mi sıcak bir eli okşamak
görüp de tanımak ister yeni baştan atasını


her tür pisliğe itilir ve adına kader denir
her tür meret’i çekersin daha senin kaç ki yaşın
ah dedin mi yer gök inler hepte çocuk ruhu erir
dehliz başı izbe evler oldu senin tek yoldaşın


son gördüğüm de dedi ki:

Bizler hep mahkum olurken bizi bitirenler hür mü
Şimdi bu kader mi ağam neden ki açım üşürken
peki ağam beni yıkan o kem kader de üşür mü
hala günah yaşanır mı biz pislikte sürünürken…




(25.11.2014) AZAP…