Alıştım artık
Senin olmadığın bu kente.
Eskisi gibi koymuyor gidişin.
Sadece yoksun hepsi bu.
Ben hala yaşıyorum
Hem seni hem kendimi.
Belli ettirmiyorum sensizliğimi kimselere.
Gerektiği zaman gülebiliyorum.
Yiyorum,giyiniyorum ve geziyorum.
Selamlaşıyorum dostlarımla.
Bir kahvehane önünde tavla oynuyorum.
Arada bir koltuğumun altına veriyorlar tavlayı.
Hiç üzülmüyorum.
Çünkü biliyorum sensizliğin zerresi bile etmeyeceğini.
Eve dönerken fırından ekmek
Manavdan domates alıyorum.
Sanki evde bekleyen varmış gibi...
Ruhsuz olduğumu sanıyorlar
Belki de hiç sevmedim...
Ama bilmiyorlar ki
Ben bu yüreği alıştırana kadar neler çektim.
Aç mı kalmadım günlerce.
Küllüğümden taşan illet artıklarıyla
Az mı öldürmedim hayallerimi.
Basmadım mı acılarımın üzerine izmaritleri.
Ah yar...
Çok zor olsa da başardım.
Başardım senden sonra yabanileşen yüreğimi sakinleştirmeyi.
Ve şimdi alıştım
Senin olmadığın bu kente.
Kimsenin görmediği bir yıkıntı var hayatımda.
Sen de o yıkıntıların altında.
Yüreğimi mezar taşı yaptım kabrine.
Hep oradasın işte
Orada,sol yanımda.
Artık alıştım yaşamaya ben
Senin olmadığın sağ yanımla...
___________________Murat Bulut