Balkon diplerinde sabahlamak gibiydi seni sevmek.
Yağmura inat doğaya meydan okurcasına severdim.
Bir dilim ekmek, bir kaç zeytin ve göz bebeklerin.
Bunlar bile doymama yeterdi.

Kuşların şarkısını kendi bestem gibi gösterdim.
Biliyorum çok ayıp ettim sevgilim.
Gözlerin doğanın tek harikasıydı.
Bense sana gül aramaya çıkıyordum utanmadan.

Rüzgârın canına kıydığı fidan gibiydim seni severken.
Hayatım ortadan ikiye bölünmüştü sen ve sensizlik.
Utanç duvarıydı ön yargılar yıkamadın gitti.
Yıkamadın sevgili çekip gittin.

Şimdi yokluğunda etrafımda karga sürüsüyle kadınlar var.
Yorgun düşüp de sevişmekten paklanmak için,
Bakir kalbime konan birer fahişeydi yıldızlar.
Bense yağmur adamdım gözyaşları rahmet olan.

Adın sonbahar artık kalbimde,
İncillerin dökülür denize kül renginde.
Unut beni deme boş yere.
Senden sonrası bile sensizlik olan,
Bu hayatta seni unutmak mı?
Nasıl imkânsızsa her anımızda mutlu olmak,
Öylesine imkânsız bir şey seni unutmak,

En iyisi mi sen yine git.
Bende nasıl olsa göz bebeklerin,
Gerçeği göremeyeceğin için üzülme.
Ara sıra sendeki kalbimden bak.

Yitik bir kış sabahından yazıyorum.
Ölümün eceli sabrım,
Ve dudaklarım doğruyu haykıran tek organım.
Bir yara ikinci kez aynı yerden kanamazmış
Geç de olsa anladım.