Şöyle bir geçiyordum sokağından.
Hayal kırıklığına uğradım.
Yanlış mı yaptım ne ?
Aslında ben,
Ben aslında sana uğrarım diye düşünmüştüm.
Ayaklarım doğru yoldayken,
Beynim karıncalandı birden.
Hayallerim neden yıkıldı ?
Girdiğim sokak mı yanlıştı yoksa ?
Yoksa kurduğum hayaller mi ?
Hep benimle çıkarsın sanmıştım,
O mavi boyalı demir bahçe kapısından.
Kollarıma girdiğini düşünürdüm.
Tebessümler dağıtırdım baharın gülen yüzüne.
Senin saçların dağınık,
Ellerin ellerime kelepçeli.
Ter bassa da bırakmazdım hiç.
Korkardım sanki.
Sinemaya diye çıkardık.
Ama çoğu kez kaçırırdık filmi.
Biz de kendi hayatımızın senaryosunu kurup,
Perdeye döker oynardık.
Hep baş roldeydik.
Geri kalanlarsa figürandan ibaret.
Benim hayatımın baş rolünde hep sen olacaktın.
Hem de son nefesimi alana kadar.
Şöyle bir geçiyordum sokağınızdan.
Hayal kırıklığına uğradım.
Nereden bilirdim ki...
Daha ikinci sahneye geçmeden senin senaryonda öleceğimi.
Sendin benim filmimin baş rolune oturan.
Ben ise senin için,
Sadece bir figüran...
_________Murat BULUT