Yetmez mi yok olan, daha nereye,
Büyüyüp gelişti, dünkü çocuklar.
Bu ne umarsızlık, paydos herşeye.
Diller aynı jargon, cepte bıçaklar.

Çıkarlar meydana, sorma bi kulis.
Pantolları yırtık, tşörtler telis,
Ne bir büyük sözü, ne de bir polis.
Dinlemez gezerler, açık seçikler.

Kız erkek hep aynı, sattıkları poz.
Bağır-çağır. İster çek yanına kız.
Ne sigara, ne çay, içtikleri toz.
Kendinden geçerler beyni uçuklar.

Kimi boylu poslu, kimisi bücür,
İstersen eğlendir, kimini uçur.
Olmadı ver içir, dünyadan göçür
Halini bilmezler, aklı buçuklar.

Sanma zenginler, yok bunların işi,
Gün bulup, gün yerler bölüşüp aşı,
Döşşekten sayarlar toprağı taşı,
Gök kubbeyi yorgan, sırtı açıklar.

Kaldıysa bizlerde bir damla duygu,
Herkesin aklına düşsün bir kaygı,
Tamamen gerçektir, sanmayın öykü,
Onları Birisi anlar kucaklar.

Zekeriya Duman