Söylesene hiç delik deşik oldu mu yüreğin?
Belki haberin yok ama,
Defalarca sıktım kurşunları
Gözlerimin önünden gitmeyen hayaline.
Ben nekadar istemesem de,
Yaptığın o kalleşlik dolduruyor öfkemin şarjörünü.
Ve her hatırladığımda
Boşaltıyorum yalancı umutlarının üzerine.
Oysa ki güller dikmiştin gönül bahçeme.
Sulamıştın yeşertmiştin.
Nasıl oldu da kendini layık gördün bu öfkeye?
Sana hiç yakıştıramadım ve
Senin bu pervasız gidişinle
Yüreğimi hiç yatıştıramadım.
Yanardağlar gibiyim.
Azgın nehirlerin,
Dipsiz kuyuların dibiyim.
Ne söylesem boş ne yapsam nafile.
Dizginlemek mümkün olmuyor içimdeki hırçın yanlarımı.
Gem vuramıyorum duygularıma.
Kasırga olup söküyorum içimdeki sevgi bağlarını.
Sellere dönüyorum kimi zaman.
Sularına garkediyorum aşk çiçeklerimi.
Depremler yaratıyorum birdenbire.
Tarumar ediyorum gönül köşklerimi.
Artık sözüm geçmez oldu bu deli gönlüme.
Dilim lal kulağım sağır sanki.
İşlemez oldu hiçbir nasihat.
Viran oluyorum.
Ziyan ediyorum kendimi.
Ve gittikçe kendi küpüme zarar veriyorum.
Ey yar...
Sen gittikten sonra bu diyardan,
Sensizliğe bu yüreği alıştıramadım.
Ben sensiz yaşamayı birtürlü başaramadım...
...............................murat bulut