İstiridye’deki İncindim

Dün akşamüstü karanlıkta ışıldayanlar
neydi diye eğildim baktım
yerlere saçılmıştı heceler

topladım tek tek nidalarla
gözyaşlarımla suladım
bir bir öptüm her birini okşadım

akla ziyan kim atar ki yerlere

sonra gece her gecenin aksine
yatar yatmaz uyudum
sen girdin rüyama
ne kadar da mutluydum
sen kabuktun deniz kabuğu
ben İnci’ndim

çok incinmiştim
kimse inanmamıştı aşk’a
inandıramamıştım kimseleri arkadaşlığa

kaldım yalnız bir başıma
oturup şiir yazdım

yoksun uzun süredir
fark ettim seni ne çok özlemiştim
sen İstiridye
ben içindeki İncin

biraz da sen incin
incinmek iyidir sevgili
yine de emin ol kırılsak da
kalplerimiz birbirimizindir

tasalanma sakın
sen özlediğim
sen tek sevdiğimsin

sen kabuk ben ki İnci
deniz bizim vatanımız

Yüksel Nimet Apel

15/Kasım/2014/Cumartesi

Yüksel Nimet Apel