Saklıydı yaralar kurşun izinde,
Yamalı gömlekli, dişleri eksik insanlar
Feryat ederlerdi bombalanmış bir binanın,
Rutubetli duvarları içinde...

Hüzünler vardı kurşun izinde,
Her karın yağışı ve her güneşin doğuşuyla
Ellerini göğe kaldırııp yalvarırlardı;
Yıkık bir şehrin elektriksiz evinde...

Yaşamadan ölenler vardı kurşun izinde
Bilirlerdi, bastıkları her toprakta
Sevilmeye doyulamamışlar yatardı.
Kefenleri balçıktan bir çamur içinde...

Kentler ve köyler vardı kurşun izinde,
Bosna da, Doğu Türkistan da
Hatta Orta Afrika da
Ekmeklerini çifte kavrulmuş acılarına batırırlardı;
Boş ve karanlık bir odanın içinde.

Savaş vardı kurşun izinde,
Ama harp en çokta gönüldeydi.
Ve ruhlar ölü, ümit can çekişirken
Ağıt yakarlardı
Ya çok erken ya da çok geç gele ölüme.
Önceden gül bahçesi olan bir mezarlığın içinde...

İnsan vardı ve insan yoktu kurşun izinde
Elleri taştan ve silahtan nasır tutmuş insanlar,
Gökyüzüne bakar ve bir gün oluk oluk
Özgürlük yağacağına inanırlardı;
Bilekleri prangalar içinde...