Direnirken çırılçıplak korkunç göğe
Sonsuzluğa gebeyim bu gece
Akislerde bıçaklanmış sözcüklere metanet
Dillerde pırangalanmış tek sözcük affet!

Ömür dedikleri zaman yoksunluğuna büründüm,
Mezarıma üç beş çiçek yeterde artar bile.
Affedilmek için af dilemeye ne hacet
Sarmaşık misali gece bürünmüşken gökyüzüne…

Kim bilir birkaç dost çıkar yitik ufuklardan,
Belki bir hayale soyunur gördüklerim,
Ölüm denen iki hecenin mahkûmuyken bu diyardan
‘’Şairemiz elveda’’ diye haykırır kuzgunlar…

Yazdığım tüm şiirlere kustum tüm kinimi bugün,
İki çift laf ettiysem şu hayat-ı faniyemde
Ne lüzumu ola ki can çekişiyordu ruhum dün,
Boş geçirmeye vakit kalmadı biten her saniyemde.

Laf oyunlarıyla ustalaşmış çırağım geldi dün
Azrail’den haber getirmiş velet
Ey dostum, bezmigahım! İşte ayrılık vakti
Sana vasiyetimdir cahil birkaç softaya
Şiirlerimi değil emanet, defet!...