Bir vaveyla kopuyor…
Ayakları yerden kesiliyor dağların.
Ne Ağrı dağı eteğinde kuş kalıyor,
Ne de tepesinde kardelen.
Ve yalnız feryat figan eden,
Müptezel bildiğim bir kaç taş.
Uyanıkken dahi horlayan rüzgâr,
Her mevsim tepesinde uçuşan turnalar…

Bir vaveyla kopuyor…
Livayı saadeti dikmiş gibi toprağa,
Biçtiğim hayal kırıklıklarından arta kalan,
Ve ekilmiş hüzünleri sarpa saran,
Sarmaş dolaş toprak suyla ve şimdi çamur;
İlahi emirle mayalanmayı bekleyen bir hamur…

Bir vaveyla kopuyor…
Ve deniz kendi balıklarını boğuyor,
45’lik plakta bir şarkı çalıyor:
Diyor, bu nasıl bir dünya bir yan susuz bir yan deniz,
İsyan ve tereddütle: ‘’Biz neredeyiz?’’
Nefti bir siyah bürüyünce suyu,
Ve susuz kalıp çatlayınca kerpiç kuyu
Arazımsın deyip boşalıyor…

Bir vaveyla kopuyor…
Sözcükleri ateşe veriyorum
Mısralarım duman alıyor.
Manalar alevlenip de söndürülemez olunca
Ve şiir hayatı, hayatsa şiiri esir alınca,
Toprak, su ve ateş, her biri yokluğa esir olunca,
Geriye bir tek şiir kalıyor,
Bir vaveyla kopuyor…