ŞOVMEN DİN ADAMLARI

ŞİİR NO: 72 * 01-11-2014

Ben bu İŞ’e şaşıyorum, kendi adıma,
Gerçek bir alime değil, "din yobazına!.."
Dini, kullanıp kendi nefs’inin payına,
Şan, şöhret.. için, çıkıyor televizyona;
Çoktan kalkmış ortadan, utanma ve arlanma..
Böyle ŞOV erbabına çok kızıyorum...

Tüm kullarına, örtünmek.. Allah’ın emri,
Yazın günü sıcakta ve de ceketli;
Gömleğinin, bütün düğmeleri ilikli,
Üstü-üstüne giyinmiş, bir de yelekli;
Boynunda kıravatı var üçgen ilmekli,
Hayasız din adamından çok sıkılıyorum...

Çünkü, tam karşısında bir kadın oturur,
Süründüğü boya "kartela" oluşturur;
Memelerin dik durması sütyenle olur,
"İman tahtası!.." bile açıkta durur;
Meme çatalı’nın şavkı, yüzüne vurur,
Edepsiz.. din adamından, tiksiniyorum...

Kimisi hacı, kimisi çok ünlü hoca,
Bazısı doçent ve profösör olunca;
Gözden, göze NEGATİF bir "ŞUA" akınca..
Şehvetle göz-göze "SOHBET"e dalınca,
Resul’den, imandan, KİTAP’tan.. den vurunca;
Mü’mim bir kişi olarak, kahroluyorum...

Böyle dini bilgilerden, bir hayır gelmez,
İçi bomboş gönüllere, bir şeyler vermez;
Müminlerse, bu boş sözleri tatbik edemez,
Bazı din adamları, çok fazla mülevvez;
İslâm böyle bir REZİLLİK sergileyemez,
Rezil din adamınlarından U - T - A - N - I - Y - O - R - U - M...