İnsan!.. Ruh’unun ilk yaratıldığı an’dan itibaren, yaratılışının son durağı olan mezara (veya Cennet ve Cehennem’e) kadar süren.. ince ve uzun, zor ve meşakkatli bir yolculuğun; garip, zayıf ve bir o kadar da bencil ve aceleci, isyankâr ve günahkâr, ümit var ve endişeli.. yolcusudur!..
…
Verilen lütûfların ve ikram edilen sayısız Dünyevi ve Uhrevi rızıkların, nasiplerin ve nimetlerin, çoğu defa farkında olmadan yaşayan.. sünepe ve zavallı, zalim ve gaddar, kan dökücü ve şaşkın.. yolcusu!..
Her gün, bir çok yere giden.. fakat; bir defacık da olsa, “kendisine, bir türlü gelmeyen, gelemeyen..” zamanını ve imkânlarını zir-û zebil eden, malayaniden vakit bulup da; kendisine, “ben; kimim, neyim nereliyim, nereden geldim, nerede ve ne için devamlı yol alıyor ve bu gidişin sonunda, nereye doğru, niçin, nasıl, ne ile beraber gideceğim..?” ve dahi, “orada ne yapacağım? Orada, başıma neler gelecek.. neler?..” diye, düşünmeyen, düşünemeyen.. “akılsız, aceleci, bencil ve nankör.. İNSAN!..”
…
Allah; (C.C.) Dünya’da, seni; “Kendi yerine halife, vekil ve tüm yarattıklarına da, şahit kıldığı halde!” bütün bu lütûf ve İhsan’ın bile, bir türlü uyandıramadığı ve “KULLUK” gibi bir çok yüce bir “RÜTBE”ye ve “MERTEBE’ye!..” kavuştuğu halde; Şeytan’a, şeytanlara, cinlere ve şeytanlaşmış insanlara, yine de kul olan.. insan! Artık, “uyan ve biraz da, kendi kendine gel!..” Eğer şayet; sen kendi kendine uyanmazsan, seni; senin iradenin dışında, yine uyandırırlar ve kendine getirirler ise.. işte, o vakit: “İŞ-İŞTEN, ÇOKTAN GEÇMİŞ OLDUĞUNUN RESMİDİR...”
VE BU SON!!!.. NE KADAR, KORKUNÇ BİR AKİBET OLUR!..

S E N, N E S İ N ? . .

surprizsite.com / ŞİİR NO: 04 / 04-04-2010

Öldüğünde, doğarsında; doğduğun da, ölürsün,
Bu değişim zamanında, “tüm gerçeği görürsün!..”
İki zıt yaşamı, birbirinden ayırır bir zar,
Bu gerçekten gafil isen, “sen, nasıl HALİFE’sin?..”

Yok’luk içindeyken, her şeyi; “OL!..” deyip, var etti..
Sonra; alemler yaratıp.. mahlûka, can verdi.
Bir; ışık, renk, ses.. armonisi ile de bezetti,
Bilir misin?!! “Sen, bu, gerçeklerin neresindesin?..”

Arılar, uçuşurlar; kuşlar, kanat çırparlar,
Böcekler, dolaşarak.. “rızık zikri!..” yaparlar..
Bitkiler; bu zikirlere, “meyveyle katılırlar,”
Bu halka da yer almazsan, “sen; kendine, ne dersin?..”

Peygamberleri gönderip, “DOĞRU YOL!..” u gösterdi,
Kutsal kitaplar, indirip.. uymamızı istedi..
Bizi; sevgiden yaratıp.. sevgi ile besledi,
KUL’luğunu bile idrak edemezsen, “SEN, NESİN?..”
04-04-2010 SAAT: 04:40 Konak-İZMİR.
Bu şiirin tüm hakları Mürsel Münevveroğlu’na aittir.