887 Bu gidişle buzlar çözülmez…


hep şu kahpe geceler neden ki
dolaşır başımız da kara bir bulut gibi
bir yanın da cılız bir ağartı
diğer yanında karanlık bir karartı
bizse tam tamına ortasında kaldık o karanlığın
yarım yamalak bir halde dost biçare kalmış ömrümüz
sanki de kör bir uyku bu dost
sersemliğimizden serilmiş altımıza post
uyutulmuşçasına salak gibi uyuyoruz
ve neden hep irkilişte biz ürperiyoruz
çökerken sızılar içinde
diz kapaklarımızın üzerine
günden güne daha da düşeceğiz bu gidişte
oysa ki biz bu denli zavallı değildik geçmişte

beynimden kalabilmiş olan o son kanımız da çekiliyor
bu
a
y
a
k
lar kime ait yine hangi yanlış melânetteler
ellerimiz berduş gibi
yüreklerimizse kir içinde de boğuluyor
söylesene be dost sence bu ülkede
bizlerin bilip de göremediği neler oluyor

ihanetleri karşılamaktan hep acıyor ellerimiz
öylesine de zor ki
us’un görkeminden niçin yoksun hislerimiz
tutsak ölçümün bir neticesi olamaz ki
prangalı durma hakkı verilmişse toprakta
tüm alçakların hışmından
bizler yoksa hep suskun mu kalmalıyız
dağlanıp ağlarken sinem
sinsice başımız koparılıyor köklerinden

bu
g
e
c
e
de ne gecesidir acaba böyle söyler misin dost
bu dondurucu soğuğa da kim düşürdü ağustosu
ağustos böceği miyiz ki biz
zır
zır da ötüyoruz hiç durmadan

oysa buz kesmişti tüm beyinler o dokuz kasım gecesinden
ve hala da o buzlar bir türlü çözülememiş olması da neden

-beyinsiz ödleksiniz…bu da nedir ki be dost bir söylesene
elinden şakşağı çalınmış küçücük bir velet gibiyim
hüznün ipi boğazımızda
i
k
en
üzülüp kahrolmaması nedendir şu yüreğimizin

sefillerin hainliğine biz neden ki aptalca bulaşıyoruz
özümüz erirken hiç değerleri olmayanların ellerinde
daima çıkarılıyor kara bir zemheri soğuğu donduruluyoruz
bu vatan evvel ahir bizim vatanımız da
bu güneş benzemiyor ki hiç bizim vatanınkine
aşkla sarılsam bile donuyorum şöyle böyle bir biçimde
oysa kahredici nice lavlar kaynıyor içimizde

bu gidişle iflah olmayacağımız da gün gibi aşikar
hani nerede kaldı gündüzler el ve kolumuz şikar

yüreklerimiz çırpınarak donuyor biz de donuyoruz
ve örtsek bile o şanlı bayrağımızı üstümüze
biz yine yurdun bir köşesin de hıçkırıklar içinde donuyoruz
mecburen yine yatağımıza hunharca uzatılıyoruz
halkım bir birlik olsa belki o zaman hiç aldırmam
siper ederiz göğsümüzü bu vatana hiç kormadan
kendi elimizle izbe bir boşluğa pat diye düşüyoruz ya
bak işte bitti hülya
söyle be dost hala anlamış değiliz
nedendir bizim için için erirken bu derece donmamız…




(10.11.14) AZAP…