Öyle bir sevdaya düştüm ki,
Dizim dirseğim yara
Yüreğim kanrevan içinde.
Çocuklar kadar masumdum halbuki.
İnan ben istemedim,
Şartolsun arkadan ittiler.
Sonra beni bana bırakıp
Terkedip de gittiler.
Pek göremedim ama
Kaderden başkası değildi beni iten.
Hani masumdum ya çocuklar gibi,
Demek şimdi büyümemi istedi.
Demek bu yüzden layık gördü bana
Dünyanın en ağır yükünü.
Dinlenmek istesen de
Yüreğinden alıp bir kenara koyamadığın,
Yaşamak istesen de
Tadına doyamadığın bir yük.
Öyle halden hale sokuyor ki insanı,
Bazen gözün gözlerinde başın dimdik.
Kimi zaman da
Gözün bıraktığı izlerde
Yüreğinin boynu bükük.
İşte böyle bir sevda.
Yolları upuzun
Dağları yüksek.
Ovalarının ufku yok,
Sabır ister yürümek.
Cesaretli olacaksın.
Cesaretli ve hırçın.
Bazen de,
Köşeye sıkışmış bir kedi yavrusu gibi titrek...
Dedim ya dünyanın en ağır yükü diye,
Bir avucunda buz kalıpları varken,
Diğerinde köz parçalarını tutacaksın.
Bir yanın donarken yokluğunun ayazında,
Öbür tarafın yanacak ayrılığın koynunda.
İşte böyle bir sevda.
Bazen sen istersin,
Seversin.
Bazen de arkadan iterler,
İstemesen de ,
Düşersin...
_______Murat BULUT