Kader ördü ağlarını;
İkimiz de istemedik bu ayrılığı.
Oldu;
Bitti;
Gitti işte.
Mutlu göründüğüme;
Güldüğüme bakma.
Sen bana içimi sor.
Gözlerim kapıda;
Her gün yolunu gözlüyorum.
Gelmeyeceğini bile bile;
Alışkanlık işte bende ki.
Yalandan gülümseme;
Yalandan mutlu olma;
Aslına bakarsan hiç bana göre değil.
Söylemeye de gerek yok;
Sen bilirsin zaten beni.
Günlerim uykusuz geçiyor;
Sabahın nasıl olduğunu anlayamadan.
Kızmıyorum;
Sitem hiç etmiyorum.
Benim de var hatalarım.
Suçlu hiç aramıyorum.
Unutmuştum kapıyı anahtarla açmayı;
Alışmıştım karşımda seni görmeye.
Şimdi ise bomboş o ev.
Sesini dolduran bu ev;
Şimdi ise sessizliği konuk ediyor.
Çok hatıran var;
Kolay olsa unutmak.
Baktığım her köşe bir anı ile gizli.
Kıymet bilemedim;
Kaybetme korkusuna yenildim;
Sonunda da kaybettim seni.
Gel diyemiyorum;
Kendimi nasıl affettireceğim?
Kendimi nasıl affedeceğim?
Anlık öfke;
Beni bu hallere düşüren;
Seni de üzen.
Gözyaşlarım dökülür satırlarıma;
Veda edermişçesine.
Hüzünlü bir bakış belirir yüzüm de;
Her şeyden sıkılmışçasına.
Kendimi bilmiyorum bu aralar.
Yapacağım;
Gideceğim yer bile belli değil.
Kader ördü ağlarını;
İkimizde istemedik bu ayrılığı.
Oldu;
Bitti;
Gitti işte.

AYKUT UYSAL