Artık dur demenin zamanı gelmedi mi kendine…bu kadar şey düşünmekten,sadece kendine konuşmaktan yorulmadın mı? Sessiz çığlıklardan,vakitsiz ayrılıklardan,bitmek bilmeyen umutsuzluğundan sıkılmadın mı artık? yüreğini hırpalama bu kadar…geçmişi düşünüp,geleceğini yok etmekten vazgeç…kendini kapatıp evine,boş gözlerle tavana bakmayı rol mü edindin kendine…ya söylesene sıkılmadın mı bilinmezliklerden…sıkılmadın mı sürekli bir şeyler düşünmekten…artık dur demenin zamanı gelmedi mi kendine…savaş açsan dünya’ya…zırhını kuşansan da çıksan artık o bir çarelikten…gülümsesen insanlara…sevindirsen bir çocuğu…sevdiğini söylesen tüm sevdiklerine…yeni doğan güneşe ve ardından geceye merhaba desen tüm içtenliğin ile…artık çıksan bu bunalımdan…önemsemesen bu kadar ,insanların düşüncelerini…ya atsan artık üstünden bu değişik ruh halini…bırak,kim ne derse desin,sen önce kendini bileceksin…elbette,hayatta hiç kirlenmeyecek olan değerleri kirletmeyeceksin…sadece,biraz olduğunun dışına çıkacaksın hepsi bu…arada bir olmaz dedikleri ya da olmaz dediklerini yapacaksın mesela…her şeyi kafaya takmasan…mutluluğun yollarını aramak yerine…birini mutlu ettiğinde,o hazzı bir yaşasan…yeter ama artık…HER ŞEYE VE HERKESE BEN VARIM DESEN…YOKLUĞUNU KENDİNE KILIF YAPMIŞ İNSANLARA DESEN;BEN GÖRDÜM VAR OLDUNUZ …. ŞİMDİ İSE YOKSUNUZ…HADİ ARTIK,YİNE YENİ VE YENİDEN HER ŞEYE RAĞMEN BEN VARIM DESEN VE GÜLÜMSESEN ŞU HAYATA…!