(Ayrılık yaşayan bir aile ve kızın babasına olan özlemi annesi ve onun ailesi tarafından kötü ilan edilen ve asla babasına kavuşamayan bir kızın hikayesi)

Baba dedi gözleri dolmuştu,
babasının bu haline çok üzülüyor ama elini uzatamıyordu
herkes babasını aşağılıyordu,kötülüyordu,

babası dünya tatlısı ve asla kötüde değildi, biliyordu
babasını çok seviyordu
izin vermiyorlardı ki baba desin diyemiyordu
zaman geçirsin geçiremiyordu
elinden tutsun tutamıyordu
yanında bulunsun bulunamıyordu

babasızlık çok zordu
varken ulaşamamak daha zordu
varken dokunamamak can yakıyordu

Bir gün kimseyi dinlemeyecekti
karşı gelen bile olsa takmayacaktı
babasına gidecek babasına koşacaktı
Nedendir kimsede karşı çıkmamıştı,
babasına koştu nefes nefese kalmıştı
babası uzanmış yatıyordu
başucuna oturdu,


“Babacığım,
Ben geldim,
biliyordum sen hiç kötü değildin
bu zamana kadar gelemedim özür dilerim
bak artık yanındayım
Bir daha asla seni bırakmayacağım
Seni çok seviyorum babacığım” diyordu

“bir şey söyle,
konuş benimle,
bak sana çiçekler getirdim,
ben geldim babacığım ben ben
affet beni ne olur” diyordu.

Ama babası cevap vermiyordu veremiyordu

Başladı ağlamaya içini çeke çeke,
gözlerinden yaşlar bardaktan boşalırcasına
Ne olur babam kalk ayağa cevap ver bana diyordu
bir taraftanda gözyaşlarını siliyordu

Ama babası mezardan kalkamazdı ki
çok geç kalmıştı
ellerini kaldırdı semaya;

“Allah’ım babama kötü diyenleri,
ona zulmedenleri,
bizi ayıranları sana havale ediyorum.
Babam babacığım ne olur affet beni” diyordu

Mezara çiçeği koydu ve oradan uzaklaştı.