3
Yorum
8
Beğeni
4,8
Puan
1585
Okunma
Saklanıp
Çaresizliğin örtülerine
İnsandan önce
Yeryüzüne indi
U/mutsuzluk
Ne çare!
Sonrasında
Sen de düştün
Sorgusuzca
Bu dönek dünyaya
Ki;
Sen hala
Denizden kaçan yakamozları
Göğsünün mavi yanında
Avuttuğunu sanıyorsun
Derinlerinden
Çoğalan karanlıklarda
Masumiyet yitiği gözlerinle
Göremiyorsun
Utanmanın yüzünü
Oysa
Değdikçe
Güneşin kederi
Yüreğinin kıvrımlarına
Sende anlayacaksın
Umudun
Daha
Anne rahminde tükendiğini
Ve döndükçe
Özlemin acıya
Tutunduğunca köçekleşip
Ölüm kadar zorbalaşacak yaşam
Bilmiyorsun!
Taylan KOÇ
5.0
80% (8)
4.0
20% (2)