maden ocaklarında
üç yüz metre değil
bin metre derinliklerde
cehennem çukurları
katran karası toz dumanları
su dolu balçıklar arasında
boz küller altında kalan
kor ateşi gibi
sönüp giden gençliğimi
doğumunu göremediğim
bebeğime bıraktım anne
oğlum yüzme bilemezdi diye ağlama
ağlama güzel annem
hayatın bütün acımasızlığı ve yorgunluğu
oturmuş yüz çizgilerinin
derinliğinde kaybolurken
adına medeniyet denilen
bu çağdaş uygarlık seviyesinde
gömülürken diri diri
medeni vahşet mezarlığına
şuursuzlaştırılmış
ve duyarsızlaştırılmış
bunca insanlar arasında
nasıl bulacağız
sönmeye yüz tutmuş
mum ışığı gibi kimliğimizi
ağlama güzel annem
ağlama elinin tersiyle
göz yaşlarını silme anne
ağlama güzel annem
çöplüğe çevrilmiş dünya
inşaatta tarlada fabrikada
sahipsiz maden ocaklarında
binlerce çocuk işçiler
kayıtları bile yok kütüklerde
hatırlanırken zamansız ölümlerde
ağlama güzel annem
oğlum yüzme bilmezdi diye maden ocaklarında
denizi hiç görmedim
dere kenarından öteye geçmedim
çocukluğumu ve gençliğimi
yurduma armağan ettim
yedi kat yerin dibinde
ışığı hiç görmedim
göremedim
bu günde kömür kokulu ekmeği evime
götüremedim
bağışla beni annem
ağlama güzel annem
annem ah annem
cılız bir damla gibi
düşerken aynı noktaya
göl olmadan kurutuluyoruz
ah annem
güzel annem
doğacak yavrumu kucağıma alamadım
minicik elini yüzüme süremedim diye
ağlama güzel annem
bu gün eve gelemedim
bağışla annem
30EKİM2014