Ahşap evlerin, yolların çakıl taşlı oldugu yerden geçti adam
Yılların yorgunlugu yüz hatlarındaki buruşukluktan belli oluyordu
Belkide bu benim mânam
Belkide aşkın dilencisi o
Biraz durdu, baktı uzağa
Yaktı sigarasını daldı, uzaklardaki zamana
Bir ah çekti, söylendi kendi kendine:
Noldu acaba şu bizim kırık kalpler durağına ?
Öksürdü birden bir öksürüşten öte herşeyi anlatıyodu anlayana
Yaşanan buruk anıları, satılmış hayalleri, kırılan kalpleri
Ama herşeyi
Adam biraz dişini sıktı, gözlerini buruşturdu, gözlerini sıktı
Hatırladı eski sevgiliyi, herşeyi eski sevgiliyi
Kafasını kaldırdı, ellerini ovuşturdu ve tekrar kafasını eğdi
Aklına bir şeyler geliyodu ’’ vay be ne günlerdi ’’ diyordu sadece
Evet o belkide sevgiye muhtaç olan aşkın dilencisi
Anlam veremiyordu anlamsız gitmelere, belkide
Zaman akıp geçti hemen sessizce
Akşam olmuştu halen aynı yerde oturuyordu
Ve halen dalıyordu
Gözlerinden yanaklarına dogru zikzak çizen göz yaşları
Belli oluyordu
Konuşmuyodu artık kendi kendine
Dalıyordu güneşin batışını seyrediyordu ve ağliyordu sadece
Belkide duygularını tercüme ediyodu böylece
Ah adam ah, ey aşkın dilencisi ulaşamadınmı istedigin sevgiye
Götürmedimi yollar seni
Tutmadımı ellerinden yılların tercübesi
Ah adam ah !
Sigara paketini çıkardı, yanlızlıgına eşlik eden son sigarasını yaktı
O vakte kadar hiç açıkmamıştı
O aşkın dilencisiydi
O yemeğe, paraya, değilde sevgiye muhtaçtı
O AŞKIN DİLENCİSİydi.
Hüseyin ÖZER 30.10.2014