Bazen sebepler arar sorarım kendi kendime
Neden diye...
Yine akşam oldu yine hüzün vurdu ıssız yüreğimi
Bilmem ki ne zaman bitecek bu acılar silsilesi,
Hani bazen kimseye dökemezsin ya içini
Sessiz çığlıkların içinde kaybolur gidersin
Kendimi bildim bileli o sessiz çığlıklarım hiç dinmedi!

Yarın yine güneş doğacak mı acaba
ben yine gidebilecek miyim ekmek,sigara almaya
Ya da yine kapımın önündeki köpeklerden korkup
Karşı yola geçip yürüyebilecek miyim?
Kim bilir!Allah bilir...

Bir gün yine gözlerimde tüten yerleri görebilecek
Soğuk suyuna karpuz atıp çatlatabilecek miyim?

Çocukluğumu özledim anne
Dönebilsem ah o günlere
Bir serçe misali çırpınan yüreğim
Gelse yine eski yerine
Bu nasır tutmuş,is bağlamış yüreği istemiyorum ben Anne.

Kader satılmıyor ki yenisini alayım be
Hiç birşeyin geri gelmeyeceğini biliyorum ama
Belki bir rüyadır uyanırım diye bekliyorum
Umut fakirin ekmeği işte...

Anlaşılmak istemiyorum artık,
Anlamasın hiç kimse
Ben yine hep olduğum gibi
Yeterim kendi kendime

Öylesine köle olmuşum ki
iyiliğe,
En acı sözler düşsede her gün dilime
Acıyorum,kanıyorum sokakta aç bir hayvan görünce bile...

Bazen diyorum ki
karşılığını ver ne kadar kötülük gördünse
Ama sonra bir ses diyor ki
Sen bu değilsin ve olamazsın
Sonra susuyor ve köşeme çekiliyorum sessizce...

Her gece uyumak istiyorum
Yarın belki daha güzel olur diye
Ama yastık bir akrep
Yorgan bir yılan oluveriyor yine.

Kısacası Her gün yeni bir yorgunluk
Yanlış yaşanmışlıkların
Yıprattığı yaralı durgunluk
Nerde sahi O zavallı,sefil mutluluk...

’’Mehmet Kaya’’
’’12,09,2014’’