Bir çift ceviz büyüklüğünde gözün varlığı
Su serper içime alevlendirir yeşeren küçük sevinçlerimi
Akıtır içim umutlarımı, sevinçle ıslanır kanatlarım
Umutla biriken kanatlarım göz yanıltan bir canlılıkla çırpınır
Uçmak için rüzgarı beklerim artık
Beklerim
Beklerim
Yönümü tayin edip beni askıda kalmışlıktan söküp alacak o rüzgarı
Sonumu düşünmeden savrulacağım kahramanı olmak istediğim o rüzgarı
Beklerim
Yavaş yavaş kapanır umutlarımın aktığı yollar
Günyüzüne çıkarmaya tövbe edip
Gözümle kalbim arasında iki duble yol yaparım
Birinden sevinç akar diğerinden hüzün
Sevinçler tıkanırsa içim hüzün dolar
İşte o zaman ceviz büyüklüğünde yağarım kendi bedenime
Yakamı bırakmayıp beni takip eden kara bulut ıslatır ahmaklığımı
Islanıp ağırlaşan bedenime karşılık yine de ruhum ağır basar
Uçmayacağım!
Kanatlarım kurusa da uçmayacağım
Adını bilmediğim rüzgarlara kapılmayacağım
El yordamıyla
Tutup
Kaldırıp
Silkip
Düzeltip kanatlarımı
Salsalar da yeni rüzgarlara
Ben şuurluca uyum sağlamayıp
Yere çakılacağım
Meleğimi gökte ararken
Belki de yerde bulacağım...