Denize kavuşamayan ırmak kavruldu çölde
Küllendi sen yanımda köz, yolların uçurum

Kurtların ulumaları yayıldı dağlara fersah fersah
Çoban ateşleri gecenin çiy tanelerini öperken
Vahşi atlar dörtnala vadilerde

Çisil yağmurları emdi çatlamış toprak
Söndü o yangın fırtınada

Galaksine kayan mülteci bir yıldızdım
Karalarda aktım

Akrebin gözleri dikildi üzerime
Kıskaçlarında sıkıştım
Kurumuş dudaklarıma zehir damladı

Söğüdün dallarından elem
Gelinciklerden kan topladım
Astım şafakta sarhoş bulutlara

Sen yoksun ya, hiç havam yok
Yalnızlığıma hüzün damıttı gece

Ey! örümcek ağlarına sarılmış kapı!
Beni böyle boynu bükük ve yitik
Niye inletirsin
Niye?

Her yanım keder
Karalara çakıldı bahtım
Gökyüzüne düştü sensizlik
Kahır yüklü bir bulut
Yağdı ağır ağır

Asırlık çınar ağacının kovuğundaydık
Bir masaldan kaçmışız
Yangın dudaklarından pembelerdi içtiğim

Kadınım;
Gün doğarken öyle mi ölünür...!

...
Fikret Şimşek