Adım toprak, bakışım güneş sana.
Yakacakken dünyayı gözlerinden;
Sen tuttun beni yaktın!
Şimdi;
Çatlayan her zerreme, sensizlikler sızıyor.
Yağmur olup yağsan diyorum üzerime.
Ben yalnızlık kokarken...


Güneşin rengi soluyor günden güne.
Kaç zamandır yüzüm gülmüyor.
Yüreğimden seni söküp atamıyorum,
Hüzün doluyum yine, içim ürperiyor.
Bağrımda renk renk kır çiçekleri yeşertemiyorum,
Papatyaların neslini tükettim ’sevmiyor’larda...


Güneş yeniden doğmayı,
Yağmur sevmeyi özletiyor bana.
Gözlerimin ışığı gidişinle söndü,
Sen yağmursun, ben ise sana susayan toprak...
Çatladı dudaklarım,
Sustu dilim,
İçimde kocaman bir yangın, sana yanıyorum...


Sen gideli; güller yok gönlümün viran bağında,
Suya hasret bu toprak
Sadece yer gök sen kokuyor...
Kurak bir yalnızlık senden sonrası,
Güneşimi ararken,
Gündüzümü de kaybettim.



Konuş ey şiir gözlüm!
Hasretinden çatlamış bağrıma bir damlan düşsün!
Sen yağmurumsun,
Gel kurtar beni!
Yüreğim yangın yeri...
Sensiz olmuyor,
Ne güneş doğuyor,
Ne de yağmur yağıyor.
Sen gittin gideli;
Bu sehir karanlıklarda.
Ben yine sensizlik kokuyorum buram buram.
İçimdeki sevdan ağlıyor.


Sen gittin,
Aşk bitti...
Mum yaktım ardın sıra,
Anıları topladım ellerimle...
Güneş yeniden doğmayı,
Yağmur sevmeyi özletir bana...

Unutma!
Adım toprak, bakışım güneş sana...



Yorum: SESSİZ PERİ
Şiir: YARALI_34