Evrendeki en mutlu, insanım ben diyerek
Coşar idim sınırsız, her an, seni anarken
Dünyalara bedelsin, bana başka ne gerek
Diye düşünüyordum, aşkın ile yanarken

Seviyorum dedin ya, umut ektin canıma
Sonra kör kuyulara, attın Yusuf misali
Keşke hiç gelmeseydin, girmeseydin kanıma
Ruhuma dert düşürdün, düşlüyorken visali

Ne sen geldin buraya, ne de beni çağırdın
Dağlar koydun araya, asırlarca uzakta
Kör değilse gözlerin, muhtemel ki sağırdın
Neler çektim bilmedin, düştüğüm bu tuzakta

Bildiğini sandığın, o can değilim artık
Söndü tüm volkanlarım, küllendi kor ateşim
Beslediğim ümitler, olmadı cana katık
Öldü tüm heveslerim, erken battı güneşim

Kalbim derbeder oldu, seni ilk gördüğüm an
Öylesine sevdim ki, canımdan da ileri
Oysa bunca sevdiğim, serüvenler arayan
Bir suratsız kimlikmiş, ne şeytanmış, ne peri

Üzülmezsin eminim, senin yüreğin taştan
Çorak topraklar gibi, yandım, bir damla suya
Hasret koydun bu canı, bilemedim en baştan
Terk edeceksin beni, ecel denen uykuya

Daha da uzaklara, git, bakma ardına
Kim bilir kimler için, nasıl sürprizlerin var
Sevgiden bi’habersin, yakalanıp çarkına
Sana gönül verenin, nasibidir ah-ü zar

21.10.2014