Tek başınaydı hercai,
Kaldırımın yanında,yanı başında,
Boynunu bükmüştü,
Kızgındı yaşama!

Bir çok soru işareti sıralıydı,,
Ünlemler arka arkalıydı,
"Niye"lerine cevap bulamıyordu,
Yalnızlığın kıskacında yoruluyordu.
Sarı sarı baktı etrafına,

Son kıyısında kaldırımın,
Birazdan düşecek yıldırımın,
Kederi resmediliyordu bir tarafta!

Mor mor açtı gözlerini,
Hala beklentideydi!
"şuraya,şuracığa,
Bir pal menekşesi gelecek,
"Merhaba" diyecek,
Farklılık ve benzerliklerimizi birleyerek,
Yanımda yeşerecek" umudunu dile getirdi.

Ne olduysa işte,bu umut yüzünden oldu!
Menekşe kendi benzerliğinde bir palin beklentisinde soldu.

Çıplak kaldırım hayıflandı önce,
"Yalnız öldü menekşe"
Kederine sarındı.

Sonra,
Sonra menekşenin hercai özgürlüğüne,
Denkllik olunamayacağının farkındalığıyla,
Kederinden arındı.