zandüş-tü yakamdan dünya oysa ben onu daha kurutacaktım, saklayacaktım takvim yapraklarının arasında evet şimdi artık sadece geceye aldanıyorum sessiz kimsesiz usul bir kenarda anlıyorum, sanıyorum ve... ses veriyor şair "anlamak yok çocuğum anlar gibi olmak var" iniyor aynalardaki perdeler cehaletim çırıl kibrim çıplak kalıyor bir kıvılcım yeter aklımı fikrimi cehenneme çevirmeye güzel sözler barındırmıyor biliyorum parmak uçlarım, nasırsız. kifayetten ve kafiyeden uzak hiç anlam yüklenmemiş gibi sırtına yüreğim gizlice çıktığı meyve ağaçlarından avucunun alamayacağı kadar dolu., çocuk ve başım boş yaşıyorum düş-tü yakamdan dünya oysa ben onu daha kurtaracaktım, kendinden... |