Bir bergüzar koydum gamzelerine
Elma yanaklım.
Hep gülerken hatırla beni diye.
O tebessüm çukurlarına sakladım
Bütün güzel anılarımı.
Ve aldım gittim
Bana kalan o kederli yanımı.
En güzel yanındı senin gülmek
En tatlı ve en masum.
Kendimi gözbebeklerinde bulduğum,
En canalıcı anındı.
Saçlarına yıldızlardan taç yapacak gücü bulurdum
Senin o tebessüm çukurlarında.
Kardelen azmini yüreğime sokar
Nilüferler kadar umut aşılardı içime.
Pes etmek yoktu,
Yıkılmak hiç yazmazdı kitabımda.
En perişan anlarımda bile
En gerçek yalanlarla inanmayı öğrendim yanaklarından.
Rutubetli mahsenlerime vuran güneşim
Nefesimi buğulaştıran soğuk sokaklarda
İçimi ısıtan gönül ateşimdin.
Ben sende öğrendim ateşe uzanmadan ısınmayı
Dokunmadan yanmayı öğrendim sende.
Aklımı aldığın zamanlarda
Deli gibi sevmeyi öğrendim.
Olmaz dediğinde olmayacağını,
Sensiz olmaz dediğinde,
Yalnız kalamayacağımı öğrendim.
Ve birgün,
Bitti artık.
Git dediğinde gördüm kudretini acının.
Nekadar dayanılmaz olduğuna şahit oldum
İçimde cereyan eden sancının.
İşte bunun için
Bir andaç bıraktım tebessüm çukurlarına.
Mutlu olduğun her anında
Beni hatırlarsın diye
Bir bergüzar koydum gamzelerine...
=Murat Bulut=