Üçü oğlan beşi kız

Tamı tamına sekiz

Mes’ut kardeşlerdik biz

O yıllar ne yıllardı…



Bahçeli kerpiç evin

Kuyusu vardı derin

Kovası mahallenin

Bu kuyudan dolardı.



Kaplardı tüm bahçeyi

Kokusu çiçeklerin

Esen yel serin serin

Yaprakları yalardı.



Anam kilim dokurdu

Babam Kur’an okurdu

Okurdu, okuturdu…

Talebeleri vardı.



Ev reisi babamdı

Korkardık, sert adamdı

Fırçayı yiyen sessiz

Bir köşede ağlardı.



“Aşağı ev” di adı

Un, bulgur saklarlarlardı

Orda yufka yapmaktan

Garip anam bîzardı.



Komşu, eş, dost, akraba

Gece hep bir arada

İçerde yanar soba

Dışarda yağan kardı.



Bu fakir sade evden

İlk ablam oldu giden

Gidince bilmem neden

Herkesi hüzün sardı.



Derler: “Hayırlı işti…”

Şehre gelin gitmişti

Derken hüzün bitmişti

Artık mevsim bahardı.



Sonra bütün kardeşler

Sırayla birer birer

Dağıldılar gittiler

Hangisi bahtiyardı?..



Kim sorsa bu soruyu

Akar gözlerin suyu

Saadet, dipsiz kuyu

Keder hepsine yârdı.



Ama isyan etmezler

Severler, kin gütmezler

Yanarlar da tütmezler…

Şükreden insanlardı…



Ahmet KÖKEN