.........kızım’a,

Karabulutlar dağlara karıştı
Akşam çöktü omuzlarıma
Çocuklarlar top oynuyor
Top sahahında, oyun oynuyor
Oyun bahçesinde
Ezân okunuyor minarelerden
Akşam olmuş oyunun en tatlı zamanı


Balkondayım
Elimde seyir defterim
Masamda çay,
Sokak lambaları meydan okuyor
Akşam karanlığına


Fabrika bacaları tütüyor karşıda
Zehir saçıyor havaya
Bir ucu bulutlarda
Bir ucu şehrin üstünde
Zehir zemberek yağıyor toprağa yağmurlarla
Akşam çöktü omuzlarıma
yıllar çöktü
Yorgunum yine hasretten
Anam geliyor aklıma


Eylül son günlerini yaşıyor
Bahçede güz gülleri kokuyor
Bir amber misali lavantalar
Hüzün çöküyor içime
Dökülen yaplakların kızıllığında


Yalnızlıklar
Ayrılıklarla demlendi
Bir sen yoksun yanımda


Oysa;
Daha dün gibi
kucağıma sığınışın,
Olsan yine sığınırdın
Kollarımın arasında
Bebeğim..
Hasretin tütüyor
Akşam çökünce
Güzel gözlerini bakışını özlüyorum.
Anneciciğim değişini özlüyorum
Her an gözümün önünde
Büyümelerin
Gülüşün
Kızım benim
prensesim


Hasret erken başladı
Sıcaklığın avuçlarımda
Dönüşünü iple çekiyorum
Her hafta sonu
Bak yine bu günde akşam oldu.



II

İLK AŞKIM

..........annem’e;
Bir ormana benzetiyorum
Ben insanları
Karanlık içinde kaybolan
Gökteki yıldızlara
Her baktığımda gökyüzüne
Bir görünüp, bir kaybolan
Ya sen neredesin?
Bu ölümsüz cehennemin
Dibinde yok olan
Yarım kalan yaşanmamış
Hayallerin geçip gidiyor
Hesap sormadan


Bir seher yıldızına kapılıp
Sıradan alışkanlıklar sıradan
Kekik kokulu dağlarına
Eşkiyalar sarmış
Vatanımın bağrında beslenen yılan
Öyle mi?
Günü asıyorsun demek
Bir surat,
Bir yazgı,
Alın yazısı mı ?
Hayata bir sıfır yenik başlamak


Sıradan değil..
Gökteki yıldızlar
Her günün doğuşu
Bu kadar değil..
Böyle bi çare yaşamak
Sinsi bir
Sevgilinin armağını mı?
Günü geceye katmak
Öyle olsun!
Zaten yoktu başka bir seçenek
Bütün kapıları zorlamak
Sensizleğe isyanda kalbim
En son çaredir ancak!
Ne kadar zor
Ölümün kız kardeşidir
Sensiz yaşamak..


Sen yine bildiğin gibi bil
Sen beni bildiğin gibi oku!
En son kader kısmetti demek
Son seçenek
Yaşarken seçeneklerimin
Arasına koymadığım


Bir düğümünü çözdüm
Kesirleri olan bir hayatın
Her türlüsünü boyun eğmek
Gecesinin gündüzünün
Yalnızlığın okkası ağır
Bedel ödemek şaşkınlık geceye gündüze katmak
tavanlara bakmak sabahlara kadar
gün ışığını beklemek
nedir?



Bu yüzüme vuran sarışınlık sıradanlık
Eylül sonu
Eylül suçlu


Çuvalın dibini silkmek
Seninde yolun geçer mi bulutlardan
Bu bulutları kurşuna dizen
Ay, yıldızlı gecelerden
Sokak Lambası kadar ısısız
Fersiz önümü aydınlatan ay,
Kurumaya yüz tutmuş bir ağaç,
Yangın sonrasında kavrulan
Bir sonbahar gecesi
Bahçelerde ki ; güz gülleri
nasıl da tek nasıl da güzel
Ve nasıl da çetin bir habitat,
abu-hayat


Nasıl da umut dolu
Yaşamın mücizesini alan
İçinde her gün her an avup-dönen
Yol yordam bilmeyen
Emekleyen
Damarlarda akan kan
Ve kan
Ve gün
Bir dönence
İlk yaz misali
İlk aşk annem
Değişen iklimlerini sevmek
Ve yaşamak
Amansız sevdam
Geldi geçti işte hayat
Bir tutam..
Evlerin pencerelerinde tek tük yanan ışıklar..

Nurten Ak Aygen
25.09.2014
26.09.2014