Felluce’nin üstü duman,
Zalim düşman vermez aman.
Gökyüzünden yağar bomba,
Başımıza her gün, her an.

Üstümüzden geçer tanklar,
Derdimizi kimler anlar?
Bütün dünya sessiz kalır,
Sağır dilsiz sanki duvar.

Kanlı akar Dicle Fırat;
Düşman bize vermez fırsat.
Yaşlı çocuk dinlemezler,
Mezar oldu bize Bağdat.

Sular akar boz bulanık,
Güneş doğmaz hep karanlık.
Soldurdular gülümüzü,
Dört bir yanımız mezarlık.

Kurşunları saya, saya;
Feryat çıktı güne aya.
Sesimizi kimse duymaz,
Yazıklar olsun dünyaya.

Askerin elinde tüfek,
Kundakta ağlıyor bebek.
Soru sormadan vururlar,
Kanlar akar öbek, öbek.

Etrafımız demir perde,
Yanıyoruz orta yerde.
Hiç sesimiz duyulmaz mı?
Biz insanız, dünya nerde?

Kimdir suçlu, kimdir zanlı?
Acımasız eli kanlı;
Ne istiyor halkımızdan,
Bizden ırak (!) Amerkalı?

Bize bayram ettirmezler,
Elimizi sıktırmazlar.
Sevgimizi yok ettiler,
Çocukları öptürmezler.

Umutların yolu yokuş,
Neden bize bu ters bakış?
Bütün dünya birlik olmuş,
Eşkıyaya tutar alkış.

Felluce’nin camisinde,
Taş kalmadı taş üstünde.
Yardım uman yaralıyı,
Vurdular da kan içinde.

Gözyaşı var kan ve zulüm,
Kol geziyor orda ölüm.
Feyzi naçar, çaresizim;
Elim bağlı kırık kolum.

15 Kasım 2004 / Ank.
Feyzullah SEÇKİN

Irak’ın işgali sırasında yazdığım ağıtı paylaşmak istedim..