soprano ağıtlar yırtılırken içimde
bir yangının kanayan tohumuyla didişirim bazı akşamlar
kahramanlığımdandır kırmızı güllerden
ve bayat sözcüklerden örüğüm kadınların ölümü
radyoda eski bir şarkı;
’başın öne eğilmesin aldırma gönül aldırma’
kanım mecrasız akar remil atarak beyaz ceketime
yağmur başlar..

adını anınca dimağımda yankısı ince harflerin
ve sancılı gürültüsü kırılan bütün camların
gözlerim bir mucize arar uzak uçurumlarda
içimde, içini deşen bir hançere dönüşür yaşam
denizsiz bir kıyı gibi kalakalırım bütün seraplarda

ben ki şairim, eskil bir havari
nasıl darılırsa yatağına bir nehir
öyle özensiz akarım kurşunî sözcüklerden
ahvalsiz çarmıha gerilmiş isa’ya
ilk küfrü eden de bendim
çünkü muhtemel vuslatlar içinde
baştan aşağı ütopya sayıldı sevgim..

akşam yağmurunu sevmek zordur sevgili
bu yüzden unutmalı insan
sair sevdalara damlarken suskunluk ve umut zembereği
beyaz tenlerden sağılmış ihanetleri aklamak
ve üstlenmek için kâbilin cinayetini
sundurma diye sığınmalı ve medet ummalı şiirden
aşk n/isyan için vardır zaten değil mi..

lirik bir rivayet say bunu
ulaklar çıkardım sana varan bütün yollara
herşeyi denedim yüzünün kırıklarını onarmak için
sen ki;
bütün kısa boylu adamların hüzünlendiği yüzün sahibi
sanal haber bültenlerinde düşük yoğunluklu bir savaş
ve mitolojik bir yol haritasıydın tarih sayfalarında
rayıhalı rüzgarlardan öğrendim ihanetini

ben ki çokça kirlenmiş ömrüm ve kırlaşmış saçlarımla
yitirirken beyazımı sanal aynalarda
yani; yeryüzü mescitlerinde sarıklı bir adam
muhammedî devletler kaçkını
gecikmeli bir kaç kızkardeşin kasığında bayatlarken sözlerim
kızıl şarkılar bırakırım zamana:
’dertlerin kalkınca şaha, bir sitem yolla Allah’a ’

yağmur diner
biter şarkı
başlar isyan
anlıyorum; gönül ve göz beyhude
solmaz bir çiçeklenmeyle bir tek sırtından yaralanır insan

son kez itinasız cümleler kurarak
ve terkederek şiiri titrek bir yetimliğe
çocukluğuma ve sırtıma sıcak bir merhem diye sarıp ceketimi
ilk kez gidiyorum bütün sevdalardan..

H. Tan.