Her intihar sahnesinde kapatırım gözlerimi,
Hayallerim etkilenmesin daha çocuk onlar.
Saf yıllarımdan uzak tutamadım kirli düşlerimi,
Öldüğünü sandığım geçmiş pişmanlıklarım,
En zayıf anımda hemen karşıma çıktılar.

Kin,ne de öfke beslemedim bana karşı çıkanlara,
Anlamaya çalıştım hatta,hata ekledim doğrularıma,
Hep sığındığım bir kelime vardı,
’’Beni Allah biliyor ya’’
Gücüme güç kattı,her kazandığım zafer sonrasında.

Hatırlıyorum bahçemizde bir ceviz ağacı vardı,
Ben çocuktum,koca dalından kum torbası asılmıştı.
Mahallenin bütün çocukları,akşam vakti oraya toplanırdı,
Hepsinin takma bir ismi vardı,
kimisi Oğuz Kağan,kimisi ise Metehan’dı.

Mutlu olmak için bir bahanemiz yoktu,
Çünkü o zamanlar hayat bize güzel gözüküyordu.
Belki de büyüyerek en yanlış olan işi yaptık,
Keşke bedenen olmasada,ruhen hep çocuk kalsaydık.

Şimdi ise yalnızlığımdan cesaret alıyorum,
Çünkü beni yalnız bırakmayan sadece yalnızlığım.
Karda yağsa yüreğimin bahar toprağına,
Yine de ben üzerinde çıplak ayak koşarım,
Kaderime küsmem,
Solumda hayat sağımda ölüm ile yaşarım.


Vagif Seyyah Hüseynov