Çok olur yol gösteren,araba devrilince,
Dost yerine puştlarla,etrafın çevrilince.

İnanma dedim kalbim,inandın be kandın be,
Her masum görüneni,sen mülâyim sandın be.

Ceremeyi çek şimdi,çek şimdi sen cezanı,
Bas bağrına da affet,seni her gün üzeni.

Hiç mi akıllanmassın,şu gözün göre göre ?
İyce safa bağladın,rahatsız mısın bre?

Sırtından bıçaklayan,geçinen de bol oldu,
Çektiğin eziyetler,burdan köye yol oldu.

Ne hallare düştüğün,hayalimde yâdımda,
Anlatsam da bitmez ki,şimdi iki adımda.

Yaptığın iyilikler,saflıklar yetmedi mi ?
Yüzüne sırıtanlar,gücüne gitmedi mi?

Daha ne durursun ki,al sırtına bavulu,
Sesi pek hoş gelenler,çalacaklar davulu.

Bu dünyada herkesi,kendin mi zannedersin ?
Toplayıp tas tarağı, öyle kös kös gidersin.

Son sözüm sana kalbim,karaları bağlama,
Layığını buldun sen,hiç boşuna ağlama....

Erdal Sarıgöz
06-09-2014