Mum dibinde nefeslik Hayat
Suyum, dökük çamur
Elimden akan kan
Meyveyi yediren kurt ilk serkeşliğim
Sürgün yedi dünyaya
İnsanoğlunun çevrisi mekân

İlk çığlığım akşamlardan şubat
Unutulmuş bir anı olarak kalan
Halen sırlı olan ağlayarak doğar insan
Oysa ne canhıraş gayretti yol
Atılmak düşmüştü talihimize
Çağırdı üç karanlık
Yankı etmedi kimsede
Çünkü sevda kendi özümüze

Ağdım yedi tabaka duruldum
O ilk imge, kehanet belki yaşarım diye
Yaşıyordum henüz, eksiksizdi pusatım
Küskünlüğü içinde yeni başlamanın
Tanımsız temel parça saf kalbimi de alarak
Şimdi için görmesem de açılmıştım dünyaya

İblis dokunmamıştı henüz en muğlâk yere
Çarşaflar -buruşuk- sardı, acz
Kurudu ıslak yorgan.
Açtım yumdum gözlerim ürkeksiz
Amade gördüm devleri
Nara saldım-kısık-
Çökmedi müheyya dam
Vakit vardı bildim
Yoktu ağır yükten istiğna

Anlatmalıyım üç şeymiş hayat
Beden, ruh ve hata yapınca ölen şey
Ölmemiştim henüz, bilsem vakit ne
Hatıraları saymıyorsak zamandan
Zaman ki kaydı yok bizimle
Zaman ki hayatla iç içe

Söyleyin
Bizi çocuklara âşık eden nedir
Onlarda ölmeyen nedir
Çocukların ölümünü sonradan öğrendim
Çocuk ki ne zaman anmaya başlar
Ağır ağır ölümüdür
Yitirirse ellerinin beyazlığını
Yetişir ona sonbahar

Ben Hayat, sancıdım, mola
Ağaç kısa, gölgesi upuzun bir düş
Yaşamak için öldürdüm düşünceleri
Yengim olmadı
Yolu yarıladım çoktan
Tercihim yok
Bildiğim cevapsız sorular
Aymazlığımı taşıyacak beden kim
Tan yaklaştı yutacak beni amak
Bütün benliğimle haykırsam
Bilmiyorum, kim ve ne
Yağdı yapraklar, yuttu yer
Anlayın ölüyü bitirmek hüner
Ölen kim yaşayan ne