kırlarda yeşeren nazlı gül idim
dolular vurdu çürüdü yaprağım
zehirli zâkkûm oldu dört bir yanım
üstüm başim peşmûrde dilenci gibi


yapraklarım karışti toprağa güllerim yele
gönlüm gâm hüzün şimdi
âşinayım doğan güneşe aya
âhûzârım var bülbüle ,çile çile



tılsımlı gözlerin dokunduğundan beri gözlerime
hasretin denizler kadar vurgun bu bedenimde
baktığım aynalarda gözlerin geçer yüreğime
üstüm başım yazdan kalmış deniz tuzu heryanım
sahildeki bu pejmûrî âvâre yanlız benmiyim




keder akar uykusuz bakışlarımdan
karanlık gecemde yanlız yıldızlar vardı
bu soğuklar onlarıda küstürdü
özlemim sevdam dağdaki fırtınada kar boran tipi şimdi
sana hasret küllenmiş közler dökülür yüreğimden bir bir





yildızlar kâh yanar kâh söner
incin saklıdır kuytularda
ay sönük deniz köpük kusmuş kara geceme
falcının yalan öykülerinden ümit kırıkları topladım
içimin göz göz olmuş çukurlarına
gecenin ayazı ürpertir yüreğimi
nemli gözlerimi ölüm titretir çoktan vurgun yemiş
buzdan bedenimi benim..








nurcihan