Sevmek,aramızda bir yol hakikat.
Beddua gibi değil,
Yaşamak değil,
ölmek değil.
Sevmek bana sevgilim.
Gecenin ortasında ağzına meme verilmiş bir bebek.

Gözlerim kapanıyor.İçinde sen uyuyorsun.
Yanında saçları kısadan bir kadın.
Dokunuyor sana sevgilim.
Bu anda kaldırıyorsun seni bana açan perdeleri.
Ama yine de sevmek bana.
Kelimelere sığdırıp orada bırakmak değil,
Yüreğimi içimden düşürüp kuşların kanatlarına bağlamak değil,
Özgürlük değil,
Gözümde ayrılıktan kalma bir damla yaşla yaşlanmak değil.
Sevmek bana.
Burnumda papatya kokusu,
Gözlerimdeki Bursa tutkusu.
Sevmek diyorum sevgilim.
Avuçlarımdan gökyüzüne sunduğum murad,
İşaret parmağımla biricikleştirdiğim hakikat.
Aramakla bulmak arasında sınanmak.
Ama bulmaktan yana ısrarlı olmamak.

Cemal Süreya’nın 8.10 vapuruna binip de,
Ahmed Arif’in prangalarına takılı kalmak.
Sevmek diyorum sevgilim.
Sezai Karakoç ile ‘ Sürgün ‘ olup,
Fuzuli’nin Leyla ile Mecnun mesnevisine çıkıp da,Leyla’ya ;
Kays sana ne idi diye soramamak.
Cennet değil.
Cehennem değil.
Arafta olmak hiç değil.
Sevmek.
Uçurum çiçeği.
Aşığın yanan bağrında buharlaşmayan su birikintisi.
Bir babayı ellerinden öpmek isteği.
Ekmek kokusu.Zamandaki ümitsizlik tortusu.
Ve Meryem’e giydirilmiş kadınlık elbisesindeki en güzel hikmet.

Sevmek diyorum sevgilim.
Aramızda boylu boyunca uyuyan.
Benim hep uyanık kaldığım.
Senin ise hiç uyanmadığın.

Bahar Akmeşe