Ayrılığın bilmem kaçıncı sabahı.
Göğsümde memleket kadar genişlik.
Çekin bayrağı çocuklar çekin.
İçimde özgürlük dalgalansın.
Bugün en sevdiğimden selam var.
Canım ayrılık.

Dudağımda şiir şiir yanık izleri.
Bir ismi tutturmuşum belliki,sigarayı bir nefesle yakar gibi.
Nâili bakıyor kitap arasından.
Utanıyorum.
Efendim! Diyorum.
Bu zaman ki.
Bizâr eyledim insanlıktan.
Öyle ki,güruha girdim inançlardaki aşksızlıktan.
Efendim!
Aramızda bir ölüm beklentisi.
Canım ayrılık.

Bir adam var sokaklarda yalnızlığını dolduran.
Sonra bir kadın.
Parça parça bölünmüş şarkılarda.
Yalnızlığın yüksek rakımlığında buluşurlar.
Sokağın sonuna bir varsalar.
Anlayacaklar.
Aralarında koskoca.
Canım ayrılık.

Sol memenin altında bir damar çatlak.
Bu nehirden ince bir sızı akar.
Bebek! Der bir kadın.
Cennet dökülür ayaklarından.
Dokuz ay.
Bir gece.
Aralarında iki kelime.
Sebebi.
Canım ayrılık.

Allah var ki; ana rahmine insanı vâv gibi koyan.
Elif ol ! der hayat.
Kainâtın sırrı bu duruştan açığa çıkar.
Ama önce.
‘İkra!’
Der Kur’an.
İkra!
İki vâv arasında eliften yana uzun kalma.
Kalır insan.
Yanılır.
Ateşe en çok da bu yanılgıdan atılır.
Yoksa.
Allah ile kalp arasına giremezdi hiçbir vesvese.
Sebebi hep.
Canım ayrılık.