ne zaman adressiz yazılar yazsam
duvarsız şehirler kalıyor altında
parklar dolusu ölü
sinemalar dolusu hayâl
ve sanki;
kendi yaşanmışlığımı nişan alırcasına
bütün sanrılarımız bir ekmek parasına




zaten hiçbir selvi boya durmadı buralarda
kadınlar hiç ağlamadı
kendi ateşimiz di fırınlarda parlayan
ne suya doydu un
ne rengi belliydi hamurun
sarılık verdi benzimize
helal ile haram arasındaki somun




yukarı bak
gördün mü kızılhaç gönüllülerini
ellerindeki mey
bir devrin bağ-bozumunun hasatı
bir kentte uyuyup diğerinde rüya mı gördük
kendi kanımızın şarabının mı keskinliği
yoksa;
çarmıha gerilenin mi hesabı




ne zaman aklım başıma gelse
beni devirmiş oluyor gece




berivan
bütün romanların içini aç
kaçacağım
sayfa sayfa yaklaşıyorlar
mahmuzu vicdanındaki atlılar
biliyorum, gene tersinden okunacağım














kasım