Şaire, hayatına (başından beri veya zaman içinde) “kâbus” olarak katılan bir “kişi”yi “gönderir”ken, özgün bir “kargış” örneği veriyor şiirin taşıyabileceği ölçekte. Bu konu maddesi; sevgisi tükenmiş bir ilişki öznesinin nesneleşip karabasan haline gelmesinin karşılığı ama; herhangi bir duygu, algı veya bun da olabilirdi pek âlâ...) Şiir, geri dönmemesi dileğiyle (hatta buyruğuyla demeli: “dönme!”) “gönderilen kişi”nin (ama dikkat edelim, “uğurlama” değil bu; “def etme!”) üzerindeki etkisini ortaya koyuyor beş bölükte: “gittin, rahat ettim; bir demir pençe kalktı üstümden” , “yaydın herkese kötü enerjini” , “ben gündüzüm sen gece; git kendin gibi karanlık diyarlara” , “ kara bulutundan huzursuz oldum / yağma benim topraklarıma, perişan eyleme bağımı bahçemi”. Anlaşılıyor ki, şaire ile “sevgili!” birbirlerine zıt karakterleriyle birbirlerini “bütünleyici” kişiler değiller! Zıtlık; dünya algılarında, ahlâklarında ve hayatı yaşama amaçlarında görülmüş olmalı ki, gelecek ümidi olmayan bir ilişkinin bahsi geçen “sonucu” ortaya çıkmıştır: “ben gündüzüm sen gece / ben gün gibi meydanda sen muammalı bilmece / (git) kendin gibi karanlık diyarlara / (uyuyamadım huzursuz oldum)kara bulut(undan)”. “git, gidişin olsun da hadi demiyeyim (dilden ve gönülden ötelenen ifade: “dönüşün olmasın!” ) yine de dönüşün Allah’a emanet”. Şiirin finalindeki bu tutumun ip uçları şunlar olmalı diye düşünüyoruz: 1. Şaire, Allah’ın kuluna ilenirken, Allah’ın işine karışıyor olma duygusundan rahatsızdır. Şiirde “Allah” kavramı dışında “büyük harf” kuralına uyulmamasının da sebebi budur: Şaire, Allah inancı ve korkusu olan bir kişidir. 2. “Dönüşün Allah’a emanet” ifadesindeki çift anlamlılık, yine Türk şiir geleneği bilgisine sahip şairenin, inanç dünyasına ve onun bilinçaltına kök salmış inanç değerlerine de işaret ediyor. İlenci yumuşatan, İslâmî duyarlığın kendisi olmalı! Şiir, abartısız ifade yalınlığında ve düşüncenin akılla denetlenmesiyle duygusunu geçiriyor okuyucuya. Çağımız serbest şiir anlayışının biçim özelliklerini kullanarak, güzel bir Türkçe ile yazılmış şiirin konuşma dili söyleyiş özelliği yansıtılmak maksadı güdülmediyse, "karbasan" ve “demiyeyim” yazım kusuru dışında kusuru yok.