iki çocuk vardı
pencerenin önünde
pencerenin dışında dünya
çocuk gülüşlerini düşürmüş
onu arıyordu
kız seslendi en masum haliyle
demin bulutların arasındaydı gördüm
çocuk gamzelerini arıyorum
sus ses çıkarma dedi
ikiside çocuktu daha
birinin gözleri bulutlarda
birinin gamzesinde gizemi
hiç eksik olmazdı tebessümü
şimdi ikiside hüzünlüydü
biri gözlerini yere egmiş
biri yanaklarını silivermişti
çocuk seslendi
elma desem çıkma ,armut desem çıkma
kızın sesi uzaklardan geliyordu
ben senden hiç saklanmadım ki
çocuk seslendi
hadi elimi ve geri
kız gülümsedi
benim elim hep sendeydi
bakarak aglaşan tomurcuklara
ikiside susuverdi
birinin bogazında yabancı bir el
birinin bıçaklarla kesilmişti gülüşleri
gözlerinde vurulan bebeler
gülüşlerinden vurulmuş çocuklar mevsimiydi
sokak araları dilsiz
pazar yerleri ıssızdı şimdi
tarlalar dokunsan başak verecek
mezarlıklar hep sessizdi
dilsiz bir acıydı bu
ne gelincik kırmızısı
ne erguvan pembesi
ne feslegenler
bu acıyı bir tek ANALAR bilirdi
onlar söylerdi
laciverdi bir agıtın bütün hecelerini
en büyük ağu idi onları yakan
gözleri bulutlarda asılı çocukların
gülüşlerine kurban edilen kızların
hazin öyküsünde kanayan yüreklerdi
ANALAR bilir ANALAR söylerdi
ÇOCUK katilleri
bunu nereden bilsin ki