Bak bir varmış,bir yokmuş geçmiş zamanda,
Bir çift yürek yaşarmış,ırak diyarlar da.
Nasıl olmuşsa olmuş,karşılaşmışlar bir gün
Ok yaydan fırlamış,yüreklere saplanmış.
Kapanması imkansız gönül yarası açmış.
Bizim masal da işte rüya gibi başlamış.

Göz göze bakışmışlar,derinliğe akmışlar
Sözler kelepçe olmuş,anahtarı kaybolmuş.
İkisi de sevmiş ölesiye,öyle sanmışlar oysa.
Biri gerçekten sevmiş, sevda çölünde yanmış
Diğeri kanatlanıp,bulutlarda uçuşmuş,
Gördüğü her çiçekten arı gibi bal almış
Ayakları bir türlü toprağa ulaşmamış.
Biri söz de gülerken, için için ağlarmış
Diğeri ise hâlâ masallarda yaşarmış

İşte tam o sırada, birden olanlar olmuş
İlâhi adâlet ,haktan zembille inmiş
Bir tufan kopuvermiş sanki kıyamet gibi
Bulutlardaki yüreği, topraklara savurmuş
Yüzü gözü toz,çamurlara bulanmış,
Islanmış kirpikleri, kanayan yüreğiyle
Sendeleyerek kalkmış,çevresine bakınmış,
Yürümeyi unutan, ayakları yerdeymiş
Pembe gözlükleri de artık param parçaymış.

Arkasında günâhlar, önündeyse hesaplar
Sanki arafatta gibi, öylece kalakalmış.
Bir ses duymuş uzaktan, anlamaya çalışmış
Ellerini kaldırmış Allah’tan af dilemiş
Ama nâfile…
Geride kalan artık, inkar edilmiş aşklarıymış.

Hayat Allah’ın lütfu ise eğer insanoğluna,
Baharlar en güzel armağansa,
İrem bahçesinde helinli bir tepside
sunulmuşsa zemzem,
Ve haktan verilmişse sevgi, yüreklere
Değerini zamanında bilemediyse fâni,
İster “şafak” doğsun,isterse “nur”…
Her şey nâfile….
….
Günümüz aşklarına, masal vâri bir şiir…
özde değil söz de sevdalara...

Şafaknur YALÇIN