GECELER

Kapanın çatlamış dudaklarıma
Naramı dilimden alın geceler
Sarılıp beşikten kundaklarıma
Karaltı döşeğe salın geceler


Duvarlar çekilir odalar büyür
Hayaller dizilir acılar uyur
Arımdan kaçınma! içeri buyur
Küçücük dünyama dolun geceler


Şakağım bembeyaz duman mı? duman
İçerim kor olmuş bedenim harman
Acı bir rüzgar mı? gördüğüm zaman
Saçımda zil siyah kalın geceler


Ah sakla beni, beni göm kendine
Derdimi de sarıp bedenine
Üstümde kara gömlek, kefenine
Bir lahza mutluluk olun geceler



Hüzün ne kahrolası sigaraya, nede şu zalim gecelere benziyor. ne kadarda çekilmez olsa, ne kadar da sabahlar olmayacak desem de yinede geceleri bazen sabahlara bir pencere gibi açıp! umudumu bir tül perde kadar rüzgarına bırakıyorum ama hüznün gecesi ne umut kabul ediyor ne özür nede bitmek tükenmek biliyor.Ya candan vaaz geçeceksin yada seve seve aynı olun yolunda gideceksin .
işte ben öylesine bir boşluğun içinde boş gözlerimle boş bir uçurumu seyretmeye alıştım, demekten başka çarem de yok zaten benim her gece sabaha ektiğim adını umut sandığım ve ilk cemre düşer gibi, kalbime düşürdüğüm bu yerden birde bakıyorum ki sarımsı dikenlerden başka bir şey yeşermiyor. Bedeni yolum, dalı kaderim, ucundaki diken ise dertlerim dir, benim çilemdir kokusu hasret, rüzgarı ağıt gibi parçalar yüreğimi.....
ve her gece soluduğum o,
HÜZÜN...............................
olur
Adem YAZICI