sessiz sessiz akarken yaşlar gözümden,
ben duvarlara asıyorum her gece kendimi,
seyrediyorum uzun uzun halimi.
sonra sohbet ediyorum resmimle,
ne kadar da güzel ağlamışım bu resim de,
ne kadar da masummuş göz yaşım.
şu kağıt şu kalem benim tek sırdaşım.
isimsiz bir gün bu gün ve tüm günler yarınlar,dünler.
ne anlamı var ki artık gün adlarının,
mevsim yazmış,kışmış,baharmış.
sen yoksun artık hayatım da,
neye fayda onlarca dost,arkadaş.
benim artık tek dostum geceler.
gündüzleri kapalı gözlerim dünyaya,
en iyisi bu zaten güneş doğsa sabah,
aklıma geliyorsun hemen.
bana seni hatırlatacak öyle çok neden var ki.
işte bu sebepten geceleri kendime dost eylemem.
karanlık,gizliyor herşeyi simsiyah bir örtü misali.
acımı hafifletsin diye içiyorum dostum geceyle.
ama hep sarhoş olan ben oluyorum.
bir çok şiir yazıyorum ama ıslandığından göz yaşlarımla çöp kutularını dolduruyorlar.
işte bazıları,tesadüfen kurtuluyor arada tıpkı bu şiir gibi.
keşke gitmeseydin be sevgili,
beni acılarımla bırakmasaydın,
kağıda kaleme mahkum etmeseydin,
beni koymasaydın bu dünya da tek başıma.
ne acelen vardı sanki,
bak ben de uzatmıyacağım daha fazla,
zaten benim de ne yaşadığım belli,
ne yaşamadığım.
bi haberim hayattan kim gelmiş kim gitmiş.
gittiğin yerde bana da bir yer hazırla,
ben de geleceğim yakın da senin yanına,
bu kadar hasretlik artık yeter bana.
çok özledim seni,
vasiyetim beni de gömsünler senin yanına.



Mustafa Tellal
02/08/2014