Önce;
lirik masal kadınlarının esrik diliyle konuşuyordun
Yumuşak ve bilgece
Sular nilüferleriyle uyuyordu sanki dudaklarında
Ve mavinin derinliklerinde ılık, ıslak bir aşk
Bin yıllarlık küskün bir sessizliği ateşliyordu
Tarihin gongu çalınca bilinmeyen uygarlıklarda..

Sonra;
ilkin gözlerini fark ettim
Çünkü bütün yaşlı kadınlar biraz çocuk gibi ağlar
Bütün küçük kızlar biraz yaşlı ve bilgece bakar..

Sen göğsünde yeni ülkeler ufkunda şeytanî bir biliş
Kurdun kuzuya kuzunun kurda baktığı gibi
Delişmen ve naçar bakışlarınla
Issız dalıyordun bütün hazin şarkılara

En sonra;
Yüzünde arsız bir gülümseme
Diğer yarısını sokak çocuklarının yüzünde gördüm
Sustum
Senden kalan paylaşılmış bölük pörçük bir sevmek
Biliyorsun susmak nesirse şiirdir gülümsemek

Her insan güler belki, yabanıl, dağınık ve anlamsız
Kurtarır belki kendini her badireden, manidar gülümseyerek
Her insan şiir de yazabilir belki, posası çıkmış kelimeleri iliştirerek
Antetli kağıtlara..

Ama kayan bir yıldız gibi deşip karanlığı kalbinden
Şafağı muştulayan bir şiir aşkın ve bütün tebessümlerin aynasıdır
İşte seni ilk gördüğüm andan beri
Ne zaman şiir yazsam
Gülümsememin yarısını armağan ediyorum yarınlara..