Renkler giyinmeyi unuttu saatler ölüme and içtiği gün
Ve az ötede bir kız çocuğunu ölüm öptü
Salıncak ağacına yarım kalan hayallerini astı annesi



Yüreğimde militan bir çocuk gülümserken hayata
Renkler hep gri kokardı
Tıpkı bayramı çalınan çocuklar gibiyim



Gün henüz daha uykusunu almadı
Çocuksu kirpikleri yumulu kaldı
Erken gelen ölümün rengine büründü
Ve binbir anne binbir gece masallarına küstü
Öyküler ölüm, ölüm öyküydü salıncak ağacında sallanan



Onlar korkunun çocuklarıydı gülmeyi çoktan unutan
Renkler hep gri kokardı
Ölüm salıncak ağacında yarım kalan hayallerini astığından beri




Şimdi can yakan masalların resitali başlıyor
Öyküler kan renginde
bin bir anne salıncak ağacına astı masum uykuları
Ölüm öptüğünden beri kül döküyor gri kokan hayat
Henüz gün uykusunu alamadı




Şeytani bir senaryo ve başrolde Habil ile kabil
Asrın ihanetiydi masum öykülerdeki barış güvercinlerini öldüren
Ve şimdi medusanın masalı yazıldı





mahmudiye düzkaya