közleri körükleyip bin bir elemlerle gark ettin yüreğimi
kapıp koyuverdikçe sevgimi canım
isyanlarım yeri ve göğü oynatır
bir kez de olsa dönüşte bana bir bakış yeterdi be yar
ılık iklimlerin de

bu azap yüklü bir kervan hem de katar katar
gazaptan da beter bir nefretlik içeriyor sevdam
bu kârsız bir hüsran gibi Ya Rab
koyup da gitsen de bu zor anımdan kaytarıp
bir solukluk bir veda borcu kalır peşin sıra
istemlerim yığıldıkça gönlünde isyanlar kaynar içimizde
ne denir ki esrik olan o ham bakışına
kansız duyguları yoğurur bu infial bin bir sızınla çökünce içime

tutmadın sıcacık ellerimi
uzandıkça tenim tenine

ve apansız bir kırbacın izleri birden çarpar yüzüme
hasbelkader bir gönül deminde
duyarsız bakışların ok gibi battıkça göz bebeklerime
sol yanıma ağrıların düşer
aşktan yoksul ve anlamsız bu şehrin soğuk kaldırımların da

şu uçrak gönlü böyle allayıp pullayıp sattın ya
anında her şeyi sen kökten sildin ya
anlamasan da olur
zemheriye dörderdin ilk baharımı azap yağmurlarınla
sussaydın da olurdu o zaman bu ne yüksünme
bir öksüz ve yetim ruhu salmazdın yaslarla böğrüme

utanda cehennemsi çöllerde yandığıma sığındır vahana
neler olup bittiğini sağır sultan bile bilirde
asla senin hiç dokunmaz kanına
sen görmez duymaz anlamazsın ya
taş mı basıldı yoksa o namert vicdanına

kucağın da ısıtmazken donukluğumu
fermanım kaldı senin elinde
bu hayatın sonu bir çift sözle dilinde
bari koy da sevgiler türesin şu duygusuz yüreklerde
öze çöksün birliktelik sensiz olsa da yaşam
ve tüm sevgiler göğe vuslat olarak kaysın hep birlikte

şen olsun tüm düğünler
bari çocuklar ağlamasın ana yüreklerinde
namlular batmasın göğüs kafeslerine
iki yüzlü haçlılık kalksın yer yüzünden aykırı dinlerde
biçim biçim dikilsin fidanlar ilk gün ki sevdasına
tüm acı ve hicranlar yok olsun yalancı bilinçlerde
aşk ile insanlar huzur içinde kavuşsun kendi mevlâ’sına….



(24.07.2014) azap...